əbədi

sif. və zərf <ər.>

1. Daimi, həmişəlik. Şair könlüm rübabını eşq ilə çaldı; Biz əbədi qardaş olduq: ilk bahar və mən. S. V.. Sübhün əbədi aşiqləri olan boz torağaylar havalanıb səhər nəğmələrini oxuyur. . M. Rz.. // Ölməz, daim yaşayan. Bu odlu nəğmələrdən; Parlaq, sönməz bir məşəl; Bu rəngin lövhələrdən; Qur əbədi bir heykəl. A. Ş.. Mən elə bildim ki, ürəyim acdır; Məhəbbət əbədi bir ehtiyacdır. S. V.. // Sonsuz, intəhasız, mütləq.

2. Bax əbədən. Əbədi bizə gəlməyib. Əbədi xəbərim yoxdur.

◊ Əbədi istirahət evi tənt. – qəbir. Əbədi yuxu – ölüm. Afaq dodaqlarında təbəssüm, ölüm adlanan əbədi bir yuxu içində idi. Ə. M.. Əbədi yuxuya getmək, gözlərini əbədi yummaq, əbədi susmaq – ölmək, keçinmək. Qız tab eləməyib, yerə dəydi, . . əbədi olaraq susdu. T. Ş. S.. Neçə gündür ki, şanlı Bakı əbədi yuxuya gedən xalq şairinə öz kədərli köksündə layla çalır. S. R..